Keşke zaman bu kadar gaddar olmasaydı
Ve yaşam yalnız rüzgar, yalnız gökyüzü, yalnız yapraklar ve yalnız hiç değil mi?
Cesare Pavese
Sonsuzluk vardır; onun varoluşu taştadır. Yaşamın her nesnesi ve her anına anlam katmaya çalışanlar, bir taşta sonsuzluğu da bulurlar, hiçliği de. O taş orada öylece varolmuştur ve onu yokolmaktan alıkoyan yegane şey, sonsuzluğun kayıtsızlığıdır. Kayıtsızlıktır; yokolmak için bir neden gerekir. Manadır; varlığın özünü bununla açıklarız. Hayattır; taşı elinize aldığınızda sertliğini, fırlatıp attığınızda buna karşı koyamayışını, dağılıp gittiğinde o sertliğe tezat, güçsüzlüğünü gösterir. Acıdır, yüzyılların acısı içine işlemiştir, keyiftir ne düğünler, ne sevişmeler görmüştür.
O taş ki, üstüne bir şair oturunca, dünya ona arz olunur, kelimelerin döküldüğü dudaklar kesif bir gerçekle dağlanır.
O taş, anılardır. Anıların ağırlığı, dünyanın ağırlığıdır. O taşı yüklenmen mümkün değildir. Bu yüzdendir ki taşın biricik işlevi, üstüne oturulabilecek bir zemin yaratmaktır. Pavese'nin yaşamı ibaret kıldığı olgular da öylesine varolmuş bir taşın üzerindeyken anlaşılmıştı belki de. Bütün bir sonsuzluğun üstüne oturulunca ancak manaya bürünebilir her şey; rüzgar, gökyüzü ve bir de yapraklar.
Beceremedik, olmadı. Seni sen yaptığına inandığın her şeyden vazgeçmen, bir kadını sana bağlamana yetmedi. Anlardan ibaret bir dünya, zamanın büyük yıkıcılığına karşı koyabilirdi ancak, yapamadı. Çünkü anlar, zamanın ona izin verdiği kadar vardı.
Zaman öyle uğursuz ki,kadının sana hissettiklerini unutturuyor. Zaman anlar yaratmana izin veriyor, anlar anılar yaratıyor, zaman anıları yokediyor. Her şeyden sonra dönüp geldiğimiz noktada bütün hücrelerimizde yalnız acı birikiyor. Acının biriktiği yerde ağıt, ağıtın olduğu olduğu yerde gözyaşı ürüyor.
Keşke zaman bu kadar gaddar olmasaydı.
Rüzgar estiğinde tenimi hissediyorum. Bir el sırtımda dolaşmazsa, geride bıraktıklarımdan haberim yok. Her hüsran, zaten hep söylendiğimiz acımasızlığı yeniden haklı çıkarıyor. Zaten ulaştıklarımız hep karşı koyduklarımızsa, bütün bu çabalar neden?
Cesare Pavese
Sonsuzluk vardır; onun varoluşu taştadır. Yaşamın her nesnesi ve her anına anlam katmaya çalışanlar, bir taşta sonsuzluğu da bulurlar, hiçliği de. O taş orada öylece varolmuştur ve onu yokolmaktan alıkoyan yegane şey, sonsuzluğun kayıtsızlığıdır. Kayıtsızlıktır; yokolmak için bir neden gerekir. Manadır; varlığın özünü bununla açıklarız. Hayattır; taşı elinize aldığınızda sertliğini, fırlatıp attığınızda buna karşı koyamayışını, dağılıp gittiğinde o sertliğe tezat, güçsüzlüğünü gösterir. Acıdır, yüzyılların acısı içine işlemiştir, keyiftir ne düğünler, ne sevişmeler görmüştür.
O taş ki, üstüne bir şair oturunca, dünya ona arz olunur, kelimelerin döküldüğü dudaklar kesif bir gerçekle dağlanır.
O taş, anılardır. Anıların ağırlığı, dünyanın ağırlığıdır. O taşı yüklenmen mümkün değildir. Bu yüzdendir ki taşın biricik işlevi, üstüne oturulabilecek bir zemin yaratmaktır. Pavese'nin yaşamı ibaret kıldığı olgular da öylesine varolmuş bir taşın üzerindeyken anlaşılmıştı belki de. Bütün bir sonsuzluğun üstüne oturulunca ancak manaya bürünebilir her şey; rüzgar, gökyüzü ve bir de yapraklar.
Beceremedik, olmadı. Seni sen yaptığına inandığın her şeyden vazgeçmen, bir kadını sana bağlamana yetmedi. Anlardan ibaret bir dünya, zamanın büyük yıkıcılığına karşı koyabilirdi ancak, yapamadı. Çünkü anlar, zamanın ona izin verdiği kadar vardı.
Zaman öyle uğursuz ki,kadının sana hissettiklerini unutturuyor. Zaman anlar yaratmana izin veriyor, anlar anılar yaratıyor, zaman anıları yokediyor. Her şeyden sonra dönüp geldiğimiz noktada bütün hücrelerimizde yalnız acı birikiyor. Acının biriktiği yerde ağıt, ağıtın olduğu olduğu yerde gözyaşı ürüyor.
Keşke zaman bu kadar gaddar olmasaydı.
Rüzgar estiğinde tenimi hissediyorum. Bir el sırtımda dolaşmazsa, geride bıraktıklarımdan haberim yok. Her hüsran, zaten hep söylendiğimiz acımasızlığı yeniden haklı çıkarıyor. Zaten ulaştıklarımız hep karşı koyduklarımızsa, bütün bu çabalar neden?
Yorumlar
Yorum Gönder